( η κουκλα του κήπου)Δε ζητὰει πολλὰ... Σ' ὲναν κὴπο να εὶναι καθισμὲνη απ' το πρωὶ, νοσταλγικὰ ντυμὲνη στο κὶτρινο του ὴλιου. Με διὰθεση ρομαντικὴ μιας ὰλλης εποχὴς, τη μελαχγολὶα της να κρὺβει κὰτω απ' του καπὲλου της το γεὶσο. Των φὺλλων τη δροσιὰ, των λουλουδιὼν το ὰρωμα ν' απολαμβὰνει ολημερὶς, να λησμονὰει τα δεσμὰ που την βαραὶνουν. Αχ! Ο ὴλιος μὶα μπαλὶτσα φωτεινὴ στα πὸδια της να πὲσει,

Λευκή η έμπνευση, αγνἠ, πηγαἰα, ατίθαση, το σύμπαν της τέχνης εστεμμένη, ιπποκέλευθος, στα ανθισμένα της φαντασίας μονοπάτια, ποθεί να ξεδιπλώσει τον καλπασμό της σ’ ἐνα ταξίδι περιπλάνησης · σε μέθεξη ιερή με τον ήλιο της δημιουργίας, στα φλογερά του χρώματα να τυλιχτεί, τα μἀτια της να λάμψουν με το φως της ενόρασης, να φωτιστούν οι εκλεκτοί, σ’ άγραφους πάπυρους να αποδώσουν τα θεία γεννήματά τους.